ವೈದ್ಯರೇ ಮದ್ದು!

ಸುಮಾರು ೧೯೯೮ ರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಪೋಲಿಕಥೆಯನ್ನು ಓದಿದ್ದುಂಟು. ಅದರಲ್ಲಿ, ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗನ ಹಾಗೂ ವೈದ್ಯೆಯ ನಡುವೆ ನಡೆಯುವ 'ಜಮ್ಮ-ಚಕ್ಕವನ್ನು' ತುಂಬಾ ರಸವತ್ತಾಗಿ ವರ್ಣಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಅದರಿಂದಾಗಿಯೇ, ನನ್ನ ಕೆಲವು ದಿನಗಳು, ಕೆಲವು ರಾತ್ರಿಗಳು ಆನಂದಮಯವಾಗಿದ್ದವು. ಚಡ್ಡಿಗಳು ರಸಮಯವಾಗಿದ್ದವು. ಯೌವನ್ನದ ಉತ್ತುಂಗ ದಿನ್ಗಳವು, ಹೆಣ್ಣನ್ನು ನೆನದರೆ ಸಾಕು ಟಣ್ಣನೆ ನಿಗುರುತ್ತಿದ್ದ ತುಣ್ಣೆ, ಹತ್ತಿಪ್ಪತ್ತು ಸಾರೆ 'ಜಟಕಿಸಿದರೆ' ಸ್ವರ್ಗಲೋಕವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿಬನ್ದನ್ತೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ ಉಚ್ಚಾಗ್ರ ಸ್ಥಿತಿ 'ಚಿಮ್ಮುವಿಕೆಯಿನ್ದ' ಕೊನೆಯಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆ ದಿನಗಳು ' ಈ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟ. ಸಾಕಷ್ಟು ಬೀ ಎಫ್ ನೋಡಿಯೋ, ಸಾಕಶ್ಟು ಬಾರೀ ಹೊಡೆದುಕೊನ್ಡು ಏನೋ ಈಗ ಸಾಮಾನು 'ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿದೆ'. ಚಿಮ್ಮುವಿಕೆಯಿದ್ದರೂಸುಖವಿಲ್ಲ. ನಾನು ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳಲು ಹಿಂದೆ ಮುಂದೆ ಮಾಡಿದಶ್ಟು ನನ್ನ ಬೈಕಿನ ಎಂಜಿನ್ ಕೂಡ ಪಂಪ್ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಎಂದರೆ ಅತಿಶಯೋಕ್ತಿ ಏನಿಲ್ಲ. ಅಂತಹ ಆ ದಿನಗಳನ್ನು ನೆನೆದು, ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಉದ್ರೇಕಿಸಿದ 'ಆ ಕಥೆ' ಗೆ ಒಂದು ಗೌರವಕ್ಕಾಗಿ 'ಈ ಕಥೆ'. ಕಥೆ ಅದೇ ಆದರೂ ಹೇಳುವ ರೀತಿಯೊಂದು ಹೊಸತಿರಬಹುದು.

[ಸಾಕಶ್ಟು ಕಾದಂಬರಿಗಳನ್ನು ಶುರು ಮಾಡಿದರೂ, ಒನ್ದೆರಡು ದಿನದಲ್ಲಿ ನನಗೇ 'ಬೋರ್' ಎನಿಸಿ, ಕೈಬಿಟ್ಟಿದ್ದೀನಿ. ನಿಮ್ಮಿಂದ ಬೈಸಿಕೊನ್ಡಿದ್ದೂ ಆಗಿದೆ. ಅದಕ್ಕೇ ನಂಗೆ ಸುಖವಿಲ್ಲವೇನೋ, ನಿಮ್ಮ ಶಾಪ ಎಷ್ಟು ಪವರ್*ಫುಲ್ಲ್ ಇದೆ ನೋಡಿ! ಹಾಗಾಗಿ ಈ ಕಥೆಯನ್ನು ನೀಳ್ಗತೆ ಮಾಡದೇ, ಒನ್ದೇ ಗುಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಬರೆದು ಬಿಸಾಡುತಿದ್ದೇನೆ. ಒಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಿ ಗೆಳೆಯರೇ, ಗೆಳೆತಿಯರೇ! ನಿಮ್ಗಿದೋ ಅರ್ಪಣೆ!]

ಇನ್ನು ಕೆಲವೇ ಜನ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದರು. ರಂಗಮ್ಮನಿಗೆ ಕೂತಲ್ಲೇ ಚಡಪಡಿಕೆ. ಸಾಕಶ್ಟು ಬಾರಿ ಇದೇ ಕ್ಲಿನಿಕ್ಕಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದಿದೆ. ಆಗೆಲ್ಲ, ಹತ್ತು ನಿಮಿಷವೂ ಕೂರದೇ ಹೋದದ್ದುನ್ಟು. ಯಾಕೆಂದರೆ, ವಿಷಯವೇ ಅಷ್ಟು ಸೂಕ್ಷ್ಮ. ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳು ಬೇರೆ. ಹೇಗೆ ಹೇಳಿಯಾಳು? ಆದರೂ, ಇರುವನೊಬ್ಬ ವಮ್ಷಕುಡಿ! ಅವನು ಹೀಗೇ ಮುಂದುವರೆದರೆ ಮುಂದೆ ನನ್ನ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯಾದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಸೇವೆಗೆ ಇರುತ್ತಾನೆಯೇ? ಎಂದು ನೆನೆಸಿಕೊನ್ಡು ಗಟ್ಟಿ ಮನಸ್ಸು ಮಾಡಿಕೊನ್ಡು 'ಏನಾದ್ರೂ ಆಗ್ಲೀ, ಇವತ್ತು ತೋರಿಸಿಯೇ ಬಿಡುತ್ತೇನೆ "ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿ ಕುಳಿತಳು. ಕ್ಷಣಗಳು ಯುಗಗಳು ಅನ್ನಿಸಿದ್ದೂ ಉಂಟು. ಬಂದವರೆಲ್ಲರೂ ಹೆಂಗಸರೇ, ಯಾಕೆಂದರೆ ಡಾಕ್ಟರು ಕೂಡ ಹೆಣ್ಣು ಮಗಳೆ. ಯಾವ ಗನ್ಡಸು ತಾನೇ ಬರುತ್ತಾನೆ ಹೇಳಿ 'ಗುಪ್ತ ರೋಗ ತಜ್ಞೆಯ' ಹತ್ತಿರ? ಸುಮಾರು, ಒಂಭತ್ತು ಗಂಟೆಗೆ ಇದ್ದವೆರೆಲ್ಲ ಖಾಲಿಯಾದರು. ರಂಗಮ್ಮನಿಗೆ, 'ಇನ್ನು ಯಾರೂ ಬರೋದಿಲ್ಲ ಎನಿಸಿ' ಒಳಕ್ಕೆ ಹೋದಳು.

ಡಾಕ್ಟರನ್ನು ನೋಡಿ ತನ್ನ ನೋವನ್ನು ಈಕೆಯೊಬ್ಬಳೇ ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುವುದೆನ್ದು ಎನಿಸಿತು, ಅಶ್ಟು ಲಕ್ಷಣವಂತೆ ಡಾ..ಶಿಲ್ಪ. ಸುಮಾರು ಐದಡಿ ಐದಂಗುಲ ಎತ್ತರ, ಸಮ ಬಾಚಿಕೊನ್ಡು ಎತ್ತಿ ಕಟ್ಟಿದ ತುರುಬು, ನೀಲಿ ಚಿತ್ತಾರಗಳಿರುವ ಬಿಳಿ ಚೂಡಿ, ಅದಕ್ಕೊಪ್ಪುವಂತೆ ಬಿಳಿ ಕೋಟು. ನೀಲಿ ಬೊಟ್ಟು ಹುಬ್ಬುಗಳು ಸೇರುವಲ್ಲಿಗೆ, ಆಕೆಯ ಸೌಂದರ್ಯವನ್ನು ಇಮ್ಮಡಿಗೊಳಿಸಿದ್ದವು. ನೇತಾಡದೇ ಕಿವಿಗೆ ಅಪ್ಪಿ ಹಿಡಿದಂತಹ ವಾಲೆಗಳು, ಬರೀ ಒಂದೆಳೆ ಚಿನ್ನದ ಸರ, ಒಂದೊಂದೇ ಬಳೆಗಳು ಆಕೆಗೆ ಒನ್ತರಾ ಪ್ರೌಡ ಕಳೆಯನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದವು. ತಡೆಯಲಾರದೆ ಕೈ ಮುಗಿದಳು ರಂಗಮ್ಮ. 'ಛೇ! ಛೇ! ಹಾಗೆಲ್ಲಾ ಹಿರಿಯರು ನನಗೆ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಬಾರದು, ಬನ್ನಿ ಹೀಗೆ ಬನ್ನಿ! ಕೂರಿ" ಎಂದಳು ಶಿಲ್ಪ ಎದ್ದು ನಿಂತು. ರಂಗಮ್ಮನಿಗೆ ಶಿಲ್ಪಳ ಬಗ್ಗೆ ಗೌರವ ಇಮ್ಮಡಿಯಾಯ್ತು. 'ಹೇಳಿ, ಏನು ತೊಂದ್ರೆ? ಸನ್ಕೋಚವೆಲ್ಲ ಬೇಡ, ನಾನು ನಿಮ್ಮ ಸ್ನೇಹಿತೆಯೆನ್ದು ಎಲ್ಲ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಿ' ಎಂದು ಚೇರಿನಲ್ಲಿ ಅಸೀನಳಾದಳು ಶಿಲ್ಪಾ. ಅದು ಅವಳು ಯಾವಾಗಲೂ ರೋಗಿಗೆ ಮೊದಲಿಗೆ ಹೇಳುವಂತ ಮಾತು. ಅವಳ ಕ್ಲಿನಿಕ್ ಇದ್ದದ್ದೇ ಸ್ವಲ್ಪ ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದವರು ವಾಸಿಸುವ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿ, ಬರುವವರೂ ಕೂಡ ಮಧ್ಯಮವರ್ಗದವರು ಹಾಗೂ ಕೆಳವರ್ಗದವರು. ಈಗಂತೂ ಸಾಕಶ್ಟು ಮನೆಗೆಲಸದವರು ಶಿಲ್ಪಳನ್ನು ಸಂದರ್ಶಿಸ ಹತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಮುಜುಗರದ ಮುದ್ದೆಯಾಗಿಯೇ ಒಳ ಬರುತ್ತಿದ್ದರು. ಚಿಕ್ಕಂದಿನಲ್ಲಿ ತಾಯಿಯ ಮುಂದೆ ಮಾತ್ರ ಬೆತ್ತಲಾಗಿದ್ದವರು, ಗನ್ಡನ ಜೊತೆಗೂ ಕತ್ತಲಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಅರ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವವರು. ಆವ್ರು ಹೇಗೆ ತಾನೇ ಗುಪ್ತ ಸ್ಥಳಗಳಲ್ಲಿನ ಖಾಯಿಲೆ ಬಗ್ಗೆ ಡಾಕ್ಟರಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ? ಅದು ಹೆಣ್ಣಾಗಿದ್ದ ಶಿಲ್ಪಳಿಗೆ ಬೇಗನೆ ಗೊತ್ತಾಯಿತು. ಅಮೇಲೆಯೆ ಅವಳು ಬಂದವರನ್ನು ತುಂಬಾ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ತನ್ನ ಒಡಹುಟ್ಟಿದವರೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ಮಾತಾಡಿಸಿ ಅವರ ತೊಂದರೆಯ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳುತ್ತ, 'ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಬೇಕೋ ಅಲ್ಲಿ ಅವರಿಗೆ ಮುಜುಗರ ವಾಗದಂತೆ' ನೋಡಿ, ಬೇಗ ಗುಣವಾಗುವಂತೆ ಔಷಧಿ ನೀಡುತ್ತಿದ್ದಳು. ಹಣಕ್ಕೆನ್ದು ಅವಳು ಕ್ಲಿನಿಕ್ ಇಟ್ಟಿರಲೂ ಇಲ್ಲ, ಇಶ್ಟೇ ಕೊಡಬೇಕೆನ್ದು ಡಿಮ್ಯಾಂಡ್ ಮಾಡುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗಿ ಇವಳ ಹೆಸರು ಪ್ರಸಿದ್ಧಿಯಾಗಿ ಸಾಕಶ್ಟು ಜನ ಹೆಣ್ಣು ಮಕ್ಕಳು ವರ್ಶಾನುಗಟ್ಟಳೆ ಒಳಗೊಳಗೇ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ರೋಗಗಳಿನ್ದ ಗುಣಮುಕ್ತರಾಗಲು ಬರಲು ಹತ್ತಿದರು. ಹೀಗಾಗಿಯೇ, ಮೊನ್ನೆ ತಾನೇ 'ಚಿತ್ರನಟಿ ಸುಮಾ' ಕೂಡ ಬನ್ದಿದ್ದಳು. ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯಿತೋ ನಾ ಕಾಣೆ! ಒಂದೆರಡು ನಿಮಿಷ ಕಾದರೂ ಕೂಡ ರಂಗಮ್ಮನ ಕಡೆಯಿನ್ದ ಯಾವುದೇ ಶಬ್ಧ ಹೊರಡಲಿಲ್ಲ. "ನೋಡೀಮ್ಮ, ನೀವು ಹೇಳದೇ ನನಗೆ ಹೇಗೆ ತಿಳಿಯಬೇಕು? ಇಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ. ಹೊರಗಿನವರಿಗೆ ಏನೂ ಕೆಳುವುದೂ ಇಲ್ಲ. ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಮಲಗ್ತೀರಾ? ನಾನೇ ನೋಡಲೇ?" ಎಂದಳು. "ಇಲ್ಲ ತಾಯೀ! ನಂಗೇನೂ ಆಗಿಲ್ಲ" ಅಂತ ಬಾಯಿ ಬಿಟ್ಟಳು ರಂಗಮ್ಮ. "ಹೌದಾ! ಸಂತೋಷಾನಮ್ಮ! ನೀವು ತುಂಬಾ ಕ್ಲೀನ್ ಅನ್ಸುತ್ತೆ! ಹೇಳಿ, ನಿಮ್ಮ ಯಜಮಾನ್ರಿಗೇನಮ್ಮ? ಏನಾಗಿದೆ ಅವ್ರಿಗೆ?" ಎನ್ದಳು ಶಿಲ್ಪ. "ಇಲ್ಲ ತಾಯೀ, ಯಜಮಾನ್ರು ಹೋಗಿಯೇ ಎಷ್ಟೋ ವರ್ಷಗಳಾದವು. ಇದು ನನ್ನ ಮಗನ ಬಗ್ಗೆ" ಎಂದ ರಂಗಮ್ಮ ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದಳು. ಕೆಲವರು ಗಂಡಂಡಿರ ತೊನ್ದರೆಗಳನ್ನೂ ತರುತ್ತಿದ್ದದ್ದುಂಟು. ಆದ್ರೆ, ಮಗನ ವಿಷ್ಯ ಇದೇ ಮೊದಲ ಸಲ. ಇರ್*ಲಿ ಅನ್ದುಕೊನ್ಡು 'ಎಲ್ಲಿ ಮಗನ್ನ ಕರ್ಕೊನ್ಡು ಬರ್ಲಿಲ್ವಾ?' ಅಂತ ಕೇಳಿದ್ದಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲೇ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಅನ್ಗಡಿ ಐತಲ್ರವ್ವಾ. ಅಲ್ಲಿ ಕುಂತವ್ನೇ, ನೀವು ಹೇಳುದ್ರೆ ಕರೀತೀನಿ ಅನ್ದಳು ರಂಗಮ್ಮ. ಒಂದು ಕ್ಷಣ ಯೋಚಿಸಿದ ಶಿಲ್ಪ, ಯಾವತ್ತೂ ಒಂದು ಗನ್ಡಸನ್ನ ಇಲಾಜು ಮಾಡಿಲ್ಲ ನಾನು, ಅವನನ್ನ ಕರೆದರೆ ಮಾಡೋದೇನು? ಅದೂ ಅವರ ಅಮ್ಮನ ಮುಂದೆ ಸುಮ್ನೇ ಮುಜುಗರ ಮೂವರಿಗೂ. 'ಮೊದ್ಲಿಗೆ ಅದೇನು ಕೇಳುವ' ಅಂತ ಅಂದ್ಕೊಂಡು, "ಏನು ಪ್ರಾಬ್ಲಮ್ ನಿಮ್ಮ ಮಗನಿಗೆ ಹೇಳಿ?" ಎಂದು ಪ್ಯಾಡನ್ನ ಎಳಕೊನ್ಡು ಪೆನ್ನಿಗೆ ಕೈಹಾಕಿದಳು. "ಒಂದ್ ಗಂಟೆಗೆ ಒಂದ್ಸಾರಿ ವಂದಕ್ಕೆ ಹೋಗ್ತಾನವ್ವ, ಕಾಲು ಗಂಟೆ ಆದ್ರೂ ಈಚೆ ಬರಲ್ಲ, ರೋಡ್ ಸೈಡ್ ಅಲ್ಲಿ ಕೂಡ ಹನ್ಗೇಯ" ಎಂದು ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದಳು ರಂಗಮ್ಮ. "ಒಹೋ! ಬಹುಮೂತ್ರ ರೋಗವೇ? ಅಥವಾ ಮೂತ್ರಕ್ಕೆ ಹೋಗುವಾಗ ಉರಿಯಿರಬೇಕು, ಹಾಗಾಗಿ ಅವನು ಕಾಲು ಗಂಟೆ ತಗೊಬೋದು" ಅಂದುಕೊಂಡು "ನೋಡಮ್ಮ, ನಾನು ಮೂತ್ರರೋಗಕ್ಕೆ ಡಾಕ್ಟರ್ ಅಲ್ಲ, ನನ್ದೇನಿದ್ದರೂ ಹೆಂಗಸರ ರೋಗಗಳು ಮಾತ್ರ, ನೀವು ಬೇರೆ ಡಾಕ್ಟರನ್ನು ನೋಡಬೇಕು" ಎನ್ದಳು. "ಇಲ್ರವ್ವ, ನೀವು ಬೇಜಾನು ಒಳ್ಳೇ ಡಾಕ್ಟ್ರು ಅಂತ ಎಲ್ಲ ಹೇಳ್ತಾರೆ, ನಿಮ್ಮ ಕೈಗುಣ ಎಲ್ಲ ರೋಗ ವಾಸಿ ಆಗ್ತದೆ ಅಂತ ಎಲ್ಲ ಮಾತಾಡ್ಕತಾರೆ, ಇರೋನೊಬ್ಬ ಮಗ ಹೀಗೆ ಕೆಟ್ಟ ಚಟಕ್ಕೆ ಬಿದ್ದು ನನ್ನನ್ನು ಅನಾಥೆ ಮಾಡುದ್ರೆ ಹೇಗೆ? ನೀವೇ ನಂಗೆ ದಾರಿ ದಿಕ್ಕು" ಎಂದು ಬಿಕ್ಕಳಿಸಿಯ ಬಿಟ್ಟಳು. ಅವಳನ್ನು ಸಾಕು ಮಾಡಬೇಕಾದರೆ ಶಿಲ್ಪಳಿಗೆ 'ಸಾಕು ಬೇಕಾಯ್ತು. ಅಂತೂ ಅವಳಿಗೆ ಪ್ರಾಬ್ಲಮ್ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು. ಟಾಯ್ಲೆಟ್ ಗೆ ಅಂತ ಹೋಗೋ ಮಗ 'ಜಟಕಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆ' ಅದೂ ಗನ್ಟೆಗೊಮ್ಮೆ ಅಂತ ಅಚ್ಚರಿಗೊನ್ಡಳು. 'ನೀವು ಮಗನ್ನ ಕಳ್ಸಿ ಒಳಕ್ಕೆ, ನೀವೇನೂ ಕಾಯ್ಬೇಡಿ ಮನೆಗೆ ಬರ್ತಾನೆ, ಕಳಿಸ್ತೀನಿ' ಅಂತ ಹೇಳಿ ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಬಾರಿಗೆ ಕ್ಲಿನಿಕ್ ಗೆ ಒಬ್ಬ ಪುರುಷನನ್ನು ಸ್ವಾಗತಿಸಲು ಉದ್ಯುಕ್ತಳಾದಳು.
ರಾತ್ರಿ ಎರಡಾದರೂ ನಿದ್ರೆಇಲ್ಲ. ರಾತ್ರಿ ಹತ್ತು ಹನ್ನೊಂದಕ್ಕಿಂತ ಲೇಟಾಗಿ ಮಲಗಿದವಳೇ ಅಲ್ಲ ಶಿಲ್ಪ. ಅಂತಹ ಒಂದು ಶಿಸ್ತಿತ್ತು ಆಕೆಯ ಜೀವನದಲ್ಲಿ, ಬೆಳಗ್ಗೆ ಆರಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೂ ಬೆಡ್ ಇಂದ ಏಳದೇ ಕಾಲ ಹಾಕಿದವಳಲ್ಲ. ಮುಂಜಾನೆ ದಿನನಿತ್ಯವೂ ಜಾಗ್ಗಿನ್ಗೋ, ಜಿಮ್ಮೋ, ಯೋಗಾಸನವೋ ಒಂದರಲ್ಲಿ ದೇಹವನ್ನು ದಂಡಿಸಿ ಆರೋಗ್ಯ ಕಾಪಾಡಿಕೊನ್ಡು ಬಂದಿದ್ದಳು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಮಲಗಿದವಳೇ ಅಲ್ಲ, ಟೀವೀ ನೋಡಿಕೊನ್ಡು ಕಾಲ ಕಳೆದವಳೇ ಅಲ್ಲ, ಯಾವಾಗಲೂ ಒಂದಲ್ಲ ಒಂದು ರಿಸರ್ಚ್ ಅಥವಾ ಬೇರೆ ಚಟುವಟಿಕೆಯಿಂದ ಇರುತ್ತಿದ್ದ ಶಿಲ್ಪಳಿಗೆ, ದಿಂಬಿಗೆ ತಲೆಯೊಡ್ಡಿದರೆ ನಿದ್ರೆ! ಅಂತಾ ಹುಡುಗಿಗೂ ಇವತ್ತು ನಿದ್ರೆಯಿಲ್ಲ. ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿದರೂ, ಬಿಟ್ಟರೂ ರಾತ್ರಿ ಕ್ಲಿನಿಕ್ಕಿನಲ್ಲಿ ಕಂಡ 'ಅಸಾಮಾನ್ಯ ಸಾಮಾನಿನ' ದೃಶ್ಯವೇ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೂ. ಎಶ್ಟು ನೀರು ಕುಡಿದರೂ ಆರದ ಬಾಯಾರಿಕೆ. ಎಶ್ಟು ಯೋಚನೆಗಳು! ತಡೆದಷ್ಟೂ ಎದ್ದು ಬರುತ್ತಿದ್ದವು. ದೇಹವು ಇದ್ಯಾವುದನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ಒನ್ತರಾ ಜುಮ್ಮೆನ್ನುತ್ತಿತ್ತು. ದೇಹಕ್ಕೆ ಅದರದೇ ಆದ ಭಾಷೆ, ಭಾವನೆಗಳಿರುತ್ತನ್ತೆ, ತಡೆಯುವರಾರು. ಎಶ್ಟು ಕಾಲು ಕೂಡಿಸಿಕೊನ್ಡರೂ ಅವಳ ಗಮ್ಯ ಸುರಿಸುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು ರಸವ. ತೊಡೆಯೆಲ್ಲ, ಒದ್ದೆ ಒದ್ದೆ. ಸಾಮಾನ್ಯ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಕಾಚವನ್ನು ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳದೇ ಮಲಗುವ ಅಭ್ಯಾಸವಿದ್ದುದರಿಂದ ಇವತ್ತೂ ಹಾಗೆಯೇ ಮಲಗಿದ್ದಳು. ಆದರೆ, ವದ್ದೆಯಿನ್ದ ಮುಜುಗರವಾಗಿ, ಎದ್ದು 'ಒಣಗಿಸಿ ಮಡಿಚಿಟ್ಟಿದ್ದ' ಕಾಚವನ್ನು ಹಾಕಿಕೊನ್ಡಳು. ಮೊಲೆಗಳು ಉಬ್ಬಿ ನೈಟಿಯನ್ನು ಟೈಟ್ ಮಾಡಿದ್ದವು.

ಅವಳೇನೂ ಸಾಮಾನನ್ನು ನೋಡದವಳೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಚಿಕ್ಕವಳಿದ್ದಾಗ, ತಮ್ಮನ ಜೊತೆಗೂಡಿ ಸ್ನಾನ ಮಾಡುವಾಗ ಅವನದನ್ನು ನೋಡಿದ್ದಳು. 'ನನ್ಗಿರೋದು ನಿಂಗಿಲ್ಲ' ಅಂತ ಅವನು ಜಂಭ ಕೊಚ್ಚಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದೂ ಹೌದು. ಅದೇ ಗನ್ಡಸಿನ ಅಹಂಕಾರಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಎಂದು ಅವಳು ಎಂದೋ ಅರಿತಿದ್ದಳು. ನನಗೂ ಹನ್ಗೊನ್ದು ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಅಂತ ಆಗ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಳು. ಚಿಕ್ಕೋನಿದ್ದಾಗ, ಚಡ್ಡಿ ಹಾಕಲು ನಿರಾಕರಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಅವನು. ಇವಳ ಗೆಳತಿಯರು ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ, ಒನ್ತರ ಮುಜುಗರ. ಎಲ್ಲರೂ ಕದ್ದು ಕದ್ದು ಅಲ್ಲೇ ನೋಡೋರು. ಮೊನ್ನೆ ಮೊನ್ನೆ ಅವಳ ಕಸಿನ್ ರೀಮ ಮಗನೊಂದಿಗೆ ಮನೆಗೆ ಬಂದಾಗಲೂ ಅದೇ ಕಥೆ. ಅವನೂ ಹಾಕಿದ ಚಡ್ಡಿಯನ್ನು ಅರ್ಧ ನಿಮಿಷದಲ್ಲಿ ಬಿಚ್ಚಾಕಿ ಓಡಾಡುತಿದ್ದನು. ಅದೂ ಬೇರೆ, ಅವನ ಕೈ ಕ್ಷಣಕ್ಕೊಮ್ಮೆ ಸಾಮಾನಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರಮ್ಮ " ಎಲ್ಲೀ ಚಿನ್ಟೂ, 'ಉಮ್ಮೀಯಿಂದ' ಕೈ ತೆಗೀ, ಏಟು ಕೊಡ್ತೀನಿ ನೋಡು!" ಅಂತ ಅಂತ ಬ್ಲಾಕ್ಕ್*ಮೆಯಿಲ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು. 'ನೋಡು ಶಿಲ್ಪ, ಇವನೂ ಇವನ ಅಪ್ಪನ ತರಾ 'ಕಲಾಕಾರ್' ಆಗ್ತಾನೇ ಹಿಂಗೆ ಕೈ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗೋದು ನೋಡುದ್ರೆ" ಅಂತ ನಗಾಡುತ್ತಿದ್ದಳು ರೀನ. ನಗಾಂಗಿಲ್ಲ, ಬಿಡಾನ್ಗಿಲ್ಲ! ಅಲ್ಲ ಇವ್ಳಿಗೆ ಮರ್ಯಾದೇನೆ ಇಲ್ಲ ಏನು ಮಾತಾಡ್ಬೇಕು ಏನು ಮಾತಾಡ್ಬಾರ್ದೂ ಅಂತ, ಅವರಪ್ಪ ಎನ್ತೋನೂ ಅಂತ ನಂಗ್ಯಾಕೆ ಹೇಳ್*ಬೇಕು? ಎರಡು ದಿನ ಹೆಂಡ್ತೀನಾ ಬಿಡೋಕೂ ಆಗ್ದೇ, ಅವನೂ ಬಂದನಲ್ಲ. ಹೇಳಿದ್ದು 'ಮಗೂನಾ ಬಿಟ್ಟಿರೋಕಾಗಲ್ಲ ಅದಕ್ಕೆ ಬಂದೆ' ಅಂತ. ಆದ್ರೆ ಮಗೂನಾ ನನ್ಜೊತೆ ಬಿಟ್ಟು ಅದೂ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಇಬ್ರೂ ಬೆಡ್ರೂಮಿಗೆ ಹೋಗಿ ಬಾಗ್ಲೂ ಹಾಕ್ಕೊಳ್ ಲಿಲ್ವಾ? ಅದೂ ಬೇರೆ, 'ಹುಷಾರು ಕಣೇ, ಕೈ ಉಮ್ಮೀಗೆ ಹಾಕ್ಕೊನ್ಡಾನು' ಅಂತ ಗನ್ಡನ ಮುನ್ದೇನೆ ಹೇಳಿ ಹೊಗೋದೇನು? ಅವ್ನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕ್ಕೊಂಡ್ರೆ ನಾನೇನು ಮಾಡ್ಬೇಕು? ಥೂ, ಹಿಂಸೆ. ನಮ್ಗೆ ಮೊಲೆಗಳು ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಬಂದಾಗ ಬೆಳೆಯೋ ಹಂಗೆ, ಇವರ ಉಮ್ಮಿಯೂ ಬೆಳೆಯೋ ಹಂಗೆ ಇರ್ಬೇಕಪ್ಪ ಅಂತ ಪ್ರಕೃತಿಯ ಬಗ್ಗೇ ಬೇಸರ. 'ಅಪ್ಪನ್ಗೂ ಚಡ್ಡಿ ಮೈಮೇಲೆ ನಿಲ್ಲಲ್ಲ, ಮಗಂಗೂ ನಿಲ್ಲಲ್ಲ' ಅಂತ ತನ್ತನ್ತಾನೆ ಅನ್ದುಕೊಳ್ಳೋಳು. ಅದೂ ಬೇರೆ, ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಚಿನ್ಟೂಗೆ ಸ್ನಾನ ಮಾಡ್ಸೊ ಕೆಲ್ಸಾ ಬೇರೆ. ಅವ್ನೋ, ಸುಮ್ನೇ ನಿಲ್ತಾನೇ, ಇರ್ಲಿಲ್ಲ. ಬಾತ್ರೂಮಲ್ಲಿ ಫುಲ್ಲು ಸರ್ಕಸ್ ಮಾಡೋನು. 'ಅಲ್ಲಿ' ಸೋಪಾಕಿ ತೋಳೀಬೇಕಾದರೆ ಮಾತ್ರ ಮನ್ತ್ರಮುಗ್ಧನಾದನ್ತೆ ಕಾಲಗಿಸಿಕೊನ್ಡು ನಿಲ್ಲೋನು. ನನ್ನ ಕಿರುಬೆರಳಿನಶ್ಟಿದ್ದರೂ ನಿಮಿರುತಿತ್ತು ಮೆಲ್ಲಗೆ. 'ಎಲಾ ಪಾಪಿಯೇ' ಅಂತ ಬೇಗ ಬೇಗ ತೊಳೆದು, ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಅಲ್ಲಿಗೆ 'ತಣ್ಣೀರ್' ಹಾಕಿ ಅವನ ಸ್ನಾನ ಮುಗಿಸೋಳು.

ಬರೆ ಮಕ್ಳುದು ಅಶ್ಟೆ ಅಲ್ಲ. ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಸಾಮಾನು ನೋಡಿದ್ದಳು ಶಿಲ್ಪಿ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೂ, ಅವ್ಳು ಒದಿದ್ದಿದ್ದೇ ಮೆಡಿಕಲ್ಲು, ಅದ್ರಲ್ಲೂ ಗೈನೆಕಾಲಜೀ. ಮೊದಲು ದೊಡ್ಡ ಸಾಮಾನು ನೋಡಿದ್ದೇ, ಮೊದ್ಲ ಡೈಸೆಕ್ಶನ್ ಕ್ಲಾಸ್ಸಲ್ಲಿ. ಬಾಡಿಗಳು ನೂರಾರು ಆ ರೂಮಿನಲ್ಲಿ, ವಾಕರಿಕೆ ಬರುವಷ್ಟು ಅಸಹ್ಯ ವಾಸನೆ. ಆದರೆ, ಗನ್ಡಸರ ಬಾಡಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಒನ್ತರಾ ಕುತೂಹಲ. ಅದೂ 'ಅಲ್ಲಿಯೇ' ಕಣ್ಣು ಕೀಲಿಸುವುದು. ಎಲ್ಲ ಹುಡುಗಿರೂ ಹಾಗೆಯೇ. ವಯಸ್ಸಲ್ವಾ? ಕರ್ರೆಕ್ಟ್ ೧೮. ಹಾರ್ಮೋನುಗಳ ಹಾವಳಿ. ಎಂತೆಂತವು ಅಂದ್ರೆ ಅನ್ತತವು, ಉದ್ದ ಕೆಲವು, ದಪ್ಪ ಕೆಲವು. ಕೆಲವು ಹುಡುಗಿರನ್ತೂ ಯಾರೂ ನೋಡದೇ ಇದ್ದಾಗ ಸಾಮಾನ ಮುಟ್ಟೋರು. ಅಶ್ಟು 'ಮೈಯ್ಯಿನ ಮಾಯದಂತ' ಹಾವಳಿ. ಏನೇ ಆದ್ರೂ ಶಿಲ್ಪಿಗೆ ಅಶ್ಟೇನು ಆಶೆ ಉಟ್ಟಲಿಲ್ಲ ಬಾಡಿಗಳ 'ಸಾಮಾನುಗಳಲ್ಲಿ'. ಈ ಕುತೂಹಲದಿನ್ದಲೇ ಕೆಲವರು ಕೋರ್ಸ್ ಶುರು ಆಗಿ ೧ ತಿನ್ಗಳಲ್ಲಿ ಹುಡುಗರ ಪರಿಚಯ ಮಾಡಿಕೊನ್ಡಿದ್ದರು, ಹಾಗೆಯೇ ಅವರ 'ಸಾಮಾನುಗಳ' ಪರಿಚಯ ಕೂಡ. ಹಾಸ್ಟೆಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲ ರೂಮಿನಲ್ಲೂ 'ಗರ್ಭ ನಿರೋಧಕ' ಮಾತ್ರೆಗಳೇ ಬೇರೆ ಮಾತ್ರೆಗಳಿಗಿನ್ತ ಹೆಚ್ಚು ಇದ್ದಿದ್ದು! ಇವಳ ರೂಮ್-ಮೇಟ್ ರಾಣಿ ಯ ಬರ್ತ್ ಡೇ ಗೆ ಕಾಂಡಮ್ ಗಳನ್ನೇ ಊದಿ ಬಲೂನಗಳನ್ನಾಗಿ ಕಟ್ಟಿದ್ದರು. ಅಶ್ಟು ಪೋಲಿಗೆಟ್ಟು ಹೋಗಿದ್ದರು ಹುಡ್ಗೀರು. ಒಬ್ಬಳನ್ತೂ ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಹೋಗಿ 'ಗರ್ಭನಿರೋಧಕ' ಚುಚ್ಚುಮದ್ದು ತೆಗೆದುಕೊನ್ಡು ಬನ್ದಿದ್ದಳು. ಆದ್ರೆ ಶಿಲ್ಪಿ ಮಾತ್ರ ಆಗಲ್ಲ. ಅವ್ಳಿಗೆ ಕಲಿಕೆಯೇ ಎಲ್ಲ. ಪುಸ್ತಕ ಹಿಡಿದು ಕೂತರೆ ಮೈ ಮರೆಯುತ್ತಿದ್ದಳು. ಕುತೂಹಲವನ್ನ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಕಟ್ಟಿಹಾಕಿದ್ದಳು. ಹಾಗೆಯೇ ಅದ್ಭುತವಾಗಿ ೪ ವರ್ಷವೂ ಬುಟ್ಟಿಗಟ್ಟಲೇ ಅಂಕ ಸಂಪಾದಿಸಿ ಉತ್ತೀರ್ಣಳಾಗಿದ್ದಳು. ಇತರರು, 'ಸುಖ' ಸೂರೆ ಹೊಡೆದಿದ್ದರು. ಹಾಸ್ಟೆಲಿನಲ್ಲಿ, 'ಶಿಲ್ಪಿ ಬುಕ್ಕುಗಳ ಜೊತೆ Orgasm ಅನುಭವಿಸ್ತಾಳೆ, ಅವ್ಳ ರೂಮ್-ಮೆಟ್ ಮಾತ್ರ ಬೆರಳ್ ತೋರ್ಸುದ್ರೆ ತುಣ್ಣೇನೆ ಉಣ್ತಾಳೆ' ಅಂತ ಜೋಕು ಬೇರೆ.

ಇನ್ನು ಬೇರೆ ಏನೂ ಸಿಗದೆ, 'ಗೈನೋಕಾಲಜೀ' ತಗೊನ್ಡ್ಲಲ್ಲ ಪೀಜೀಗೆ, ಆಗ ಪಜೀತಿ. ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಗಳು ಕೂಡ ಪೋಲಿ ಜೋಕುಗಳ ಹೇಳದೇ ಕ್ಲಾಸು ಮುಗಿಸ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಇನ್ನು ಸಮ್ಪೂರ್ಣವಾಗಿ, 'ಅವುಗಳ' ಬಗ್ಗೆಯೇ ಕಲೀಬೇಕು. ಮಾತೆತ್ತಿದ್ರೆ, 'ಪೆನಿಸ್', 'ವ್ಯಜೈನ', ಅವೇ ಮಾತುಗಳು. ಅದೂ ಕೆಲ್ವೊಮ್ಮೆ ಬರ್ತಿದ್ದ ಪೇಶೆನ್ಟುಗಳನ್ನು ಅವರೆಲ್ಲರ ಮುಂದೆ ಕೇಸ್ ಸ್ಟಡೀ ಬೇರೆ. ಅವರಂತೂ ಎಲ್ಲರ ಮುಂದೆ ಬೇಡ ಅಂತ ಗೋಗರೆಯುತ್ತಿದ್ದರು. ಇವಳಿಗಂತೂ ತುಂಬಾ ಬೇಸರ ಆಗುತ್ತಿತ್ತು. ಆದ್ರೆ ಕುತೂಹಲವೂ ಹಾಗೇ ಇರ್ತಿತ್ತು. ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗನ ರೀಫ್ಲೆಕ್ಸ್ ಚೆಕ್ ಮಾಡಲು ಪ್ರೊಫೆಸರ್ ಒಬ್ಬ ಹುಡುಗಿಗೆ ಮುಟ್ಟಲು ಹೇಳಿದ್ದರು. ಅವಳೋ ಸಂತೋಷದಿಂದ ಕೈಲಿ ಹಿಡಿದಿದ್ದಳು ತುಣ್ಣೆಯನ್ನ, ಕ್ರಮೇಣವಾಗಿ ನಿಮಿರಿ, ನಿಮಿರಿ, ಇಲಿಯಂತಿದ್ದುದು ಹೆಗ್ಗಣದನ್ತೆ ಸಮ್ಪೂರ್ಣ ನಿಗುರಿದ್ದನ್ನು ಅವರೆಲ್ಲರೂ ಬಾಯೀ ತೆರೆದುಕೊಂಡು ಜಗತ್ತಿನ ಎಂಟನೇ ಅದ್ಭುತವೇನೋ ಎಂಬಂತೆ ನೋಡಿದ್ದರು. 'ತೆಗೆಯಮ್ಮ ಕೈನ ಸಾಕು' ಅನ್ದಾಗಲೇ ಅವಳು ಕೈ ತೆಗೆದಿದ್ದು. ಒಬ್ಳು ಅತೀ ಕಾಮಿ ಹುಡ್ಗೀ ಅಂತೂ ಒಬ್ಬ ಹುಡ್ಗ ಬನ್ದಿದ್ನಲ್ಲ ತೋರಿಸ್ಕಾಳಾಕೆ ಅಂತ, ಅವನಿಗೆ ಫೋನು ನಂಬರ್ ಕೊಟ್ಟಿದ್ಲು. ಅವನ ಹತ್ರಾನೇ ಮಾಡಿಸ್ಕೊನ್ಡಿದ್ದಳು. ಅವನೇ ಬರ್ತಿದ್ದ ಬೈಕಿನಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನು ಎತ್ತಾಕ್ಕೊನ್ಡು ಹೋಗಲು. ಆದ್ರೂ ನಮ್ಮ ಶಿಲ್ಪಿ 'ಬಗ್ಗಿರಲಿಲ್ಲ'. ಅವಳಿಗೆ ಬರುವ ಹೆಂಗಸರು ಪೇಶನ್ಟ್ಸ್ ನೋಡಿ ತುಂಬಾ ಕರುಣೆ. ಆವ್ರು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಹಿಂಸೆ ನೋಡಿ, ಅವರ ಈ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಬಗೆಹರಿಸಲು ಜೀವನವನ್ನ ಮುಡಿಪಿಡಲು ತೀರ್ಮಾನಿಸಿದ್ದಳು ಆವಾಗಲೇ. ಅದೆಷ್ಟು ಹುಡುಗರು ಹಾಕಿದ್ದರು ಕಾಳುಗಳನ್ನ, ಹಾಯ್ದು ತಿಂದಿರಲಿಲ್ಲ ಇವಳು. ಯಾವ ಲೆವೆಲ್ಲಿಗೆ ಅಂದ್ರೆ, ಸ್ನಾನದ ಹೊತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಅಶ್ಟೆ 'ಅಲ್ಲಿ' ಮುಟ್ಟಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದುದು, ಅದೂ ಕ್ಲೀನ್ ಆಗಿ ಇಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಲು. ಮೈ 'ಜುಮ್ಮೆಂದು' ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ತನ್ನ 'ಕೈಗೆ' ತಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ ಅನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ತೊಳೆದು ಟವೆಲ್ಲಿಗೆ ಕೈ ಹಾಕುತ್ತಿದ್ದಳು. ಆದ್ರೂ ಹಟ ಬಿಡದ ದೇಹ ಕನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಆಸೆಯನ್ನ ತೀರಿಸಿಕೊನ್ಡು ಸ್ಖಲಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಹೀಗೆ ಜತನದಿನ್ದ 'ಪೊರೆಯನ್ನು' ಉಳಿಸಿಕೊನ್ಡಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಗೆ ಇವತ್ತು ರಾತ್ರಿ ಒಮ್ಭತ್ತಕ್ಕೆ 'ಅವಾಕ್ಕಾಗುವ' ಆಗಿತ್ತು.

ಇತರ ಪೇಶೆನ್ಟ್ ಗಳನ್ತೆ ಅವನೂ ಮೈ ಮುದುಡಿಕೊನ್ಡೇ ಬಂದಿದ್ದ. ಅಶ್ಟಕ್ಕೂ ಹೆಂಗಸು ಡಾಕ್ಟ್ರು. ಅದೆನ್ಗೆ ಬಂದಾನೂ ಎದೆಯುಬ್ಬಿಸಿ? ಏನು ಹೇಳಬೇಕು ಅಂತ ಅವಳಿಗೇ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಗಂಡಸು, ಇಲಾಜಿಗೆ. 'ಏನೂ ಸಂಕೋಚಪಟ್ಕೊಬೇಡಿ, ಕೂರಿ, ನಿಮ್ಮ ತಾಯಿ ಎಲ್ಲ ಹೇಳಿದಾರೆ. ನೀವು ತುಂಬಾ ಮುಷ್ಟಿ ಮೈಥುನ ಮಾಡ್ಕೋತೀರನ್ತೆ' ಅಂದಳು. ಅವನು ಒನ್ತರಾ 'ಏನೂ ಗೊತ್ತಾಗ್ಲಿಲ್ಲ' ಅನ್ನುವಂತೆ ನೋಡಿದ. ಒಹೋ ಇವ ಅಶ್ಟು ತಿಳಿದವನಲ್ಲ, ಅವನಿಗೆ ಈ ಪದಗಳೆಲ್ಲಿ ತಿಳೀಬೇಕು? ಈಗ ಏನು ಮಾಡಬೇಕು? ಎಂದು ಚಿಂತಾಕ್ರಾಂತಳಾದ ಶಿಲ್ಪಿ, ಏನೂ ತಿಳೀದೆ, ಬನ್ನಿ ಇಲ್ಲಿ ಮಂಚದ ಮೇಲೆ ಮಲಗಿ, ಪ್ಯಾನ್ಟ್ ಮತ್ತೆ ಚಡ್ಡಿ ಎಲ್ಲ ಬಿಚ್ಚಿ ಮಲಗಿ ಎನ್ದಳು. ಸಂಕೋಚದಿಂದಲೇ, ಅವನು ಮಲಗಿ ಪ್ಯಾಂಟನ್ನು ಚಡ್ಡಿ ಸಮೇತ ಮಂಡಿಯವರೆಗೂ ಇಳಿಸಿ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡ. ತಕ್ಷಣ ಬವಳಿ ಬಂದಂತಾಗಿ ಗೋಡೆಯನ್ನು ಹಿಡಿದುಕೊನ್ಡು ಅವನದನ್ನೇ ಕಣ್ಕಟ್ಟು ಮಾಡಿದವರನ್ತೆ ನೋಡತೊಡಗಿದಳು. ಹಾಗಿತ್ತು ಅದರ ಸೈಜು. ನಿಗುರಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಪ್ಪು ರುಬ್ಬುಗುಂಡಿನಂತೆ ಇತ್ತು, ಹತ್ತತ್ತಿರ ಏಳಿನ್ಚು. ಅವಳು ಈವರೆಗೂ ನೋಡಿದ್ದ ಎಲ್ಲವಕ್ಕಿಂತ ಅದ್ಭುತ ವಾದದ್ದು. ಜೊತೆಗೆ ಗಜನಿಮ್ಬೆ ಸೈಜಿನ ತರಡು ಬೀಜ ಬೇರೆ. ಉಗುಳು ನುನ್ಗಿಕೊನ್ಡಳು. ಅವಳು ನೋಡುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಥಮ ಆರೋಗ್ಯವಂತ ವಯಸ್ಕ ಸಾಮಾನು ಅದು! ಬಾಯಲ್ಲಿ ಆರಿದ ಪಸೆ. ಕಾಲಿನ ಶಕ್ತಿಯಲ್ಲ ಹಿಂಗಿಹೋಗಿ ಜಾರಿಬೀಳುವನ್ಗೆ! ಅದೆಲ್ಲಕಿಂತ ಅವಳ ಮಧುರ ತುಲ್ಲಿನಿಂದ ಧಾರಾಕಾರ ರಸ ಇಳಿಯಲು ಶುರುವಾಯ್ತು. ಪ್ರಪ್ರಥಮ ಭಾರಿಗೆ ಅವಳ ದೇಹ ಅವಳನ್ನ ತನ್ನ ಕಪಿಮುಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿತ್ತು. ಮನಸ್ಸು ಕತ್ತಲೇ ಕವಿದಿದ್ದಂತಿತ್ತು. ಏನೂ ತಿಳೀದೇ, 'ಹಾಕ್ಕೋ, ಹಾಕ್ಕೋ, ಬಟ್ಟೆ ಹಾಕ್ಕೋ, ನಾಳೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ೧ಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲಿಗೆ ಬಾ, ಇಲಾಜು ಮಾಡೋಣು, ಈಗ ಮನೆಗೋಗು' ಅನ್ತೇಳಿ ಗಟಗಟನೆ ನೀರು ಕುಡಿದು ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಕುನ್ತು ಸುಧಾರಿಸಿಕೊನ್ಡು ಮನೆಗೆ ಬನ್ದಿದ್ದಳು. 'ನಿಮ್ಮ ಕೈಗುಣ' ಅಂತ ಅವರಮ್ಮ ಹೇಳಿದ್ದ ನೆನೆಸಿಕೊನ್ಡು ಅಂತರಾ ಜುಮ್ಮೆನ್ತು ಮೈ. ಮನಸ್ಸು ಯೋಚಿಸುವುದನ್ನೇ ಮರೆತಿತ್ತು. 'ನಾಳೆ ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ಬಾ' ಅಂತ ನಾನು ಯಾಕಾದಾರೂ ಹೇಳಿದೆನೋ ಅಂತ ಅನ್ದುಕೊನ್ಡು, ಏನಾದರಾಗ್ಲಿ ನಾಳೆ ಅವನು ಬಂದ್ರೆ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿ ಕಳಿಸಿಬಿಡಬೇಕು ಅಂತ ಅಂದುಕೊಂಡರೂ ಕೂಡ, ದೇಹ 'ಚಡ್ಡಿ ಬಿಚ್ಛಿಸು' ಅಂತ ಅವಳ 'ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕಲುಷಿತ' ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಈ ವೈರುಧ್ಯ ಭಾವನೆಗಳಿನ್ದ, ಅವಳಿಗೆ ನಿದ್ರೆಯಿರಲಿಲ್ಲ, ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಒದ್ದಾಡಿ ಮಲಗಿದವಳಿಗೆ ರಾತ್ರಿಯೆಲ್ಲ ಅವನ ಸಾಮಾನೇ ಕನಸಿನಲ್ಲಿ!